ଭିନ୍ନ ଏକ ଅନୁଭୂତି-ବସ୍ ଯାତ୍ରା (ଭାଗ-୨)

ସଞ୍ଜ ୭ରୁ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ବିହାର ଛକରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇ  ଏଲ୍ ଇ ଡି ଆଲୁଅରେ ସଜ୍ଜିତ ଗ୍ରାଣ୍ଡ,ଅଗ୍ନି,ପାଣି,ସ୍ବାଇଁ ବାବୁଙ୍କ ବସ୍ ସବୁ ଦେଖୁଦେଖୁ ମୋର ଚିରପରିଚିତ ଶାନ୍ତିଲତା କେତେବେଳେ ପାରି ହୋଇଯାଇଥିଲା ଜାଣି ପାରିନଥିଲି,ସହଯାତ୍ରୀ ବନ୍ଧୁଜଣକଙ୍କ ଉପଦେଶ ଅନୁସାରେ ଅଟୋରେ ବାଣୀବିହାର ଯାଇ ମଧ୍ୟ ବସ୍ ଧରି ପାରିଲୁ ନାହିଁ,ଶେଷରେ କଟକ ଯାଇ ସେଇଠୁ ବି ବସ୍ ଧରିବାର ନିଷ୍ଫଳ ପ୍ରୟାସ ସାରି ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲୁ ବାରିପଦା ଯାଉଥିବା ଶେଷ ବସ୍ ଧରିବୁ। ରାଉତ ଏଣ୍ଡ ରାଉତର ଶେଷ ସିଟରେ କୌଣସି ମତେ ନିଜକୁ ଆଡଜସ୍ଟ କରି ଶୋଇବା ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲି ଯେ କଣ୍ଡକ୍ଟର ମହାଶୟ ଭିଡିଓ କୋଚର ଆନନ୍ଦ ଦେବାପାଇଁ ମେରା ନାମ୍ ଜୋକର ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର  ଲଗାଇ ଡ୍ରାଇଭର ପଛ ସିଟରେ ଯାଇ ଶୋଇ ପଡିଲେ। ଅଭିନେତା ମେହମୁଦ ଭଳି ଦିଶୁଥିବା ପାଖ ବୟସ୍କ  ସହଯାତ୍ରୀଙ୍କ ଠାରୁ  ରାଜ କପୁରଙ୍କ ନିଜସ୍ୱ ଜୀବନର ପ୍ରେମ କାହାଣୀ ଶୁଣୁଶୁଣୁ ପହଞ୍ଚି ଯାଇଥିଲୁ ପାଣିକୋଇଲି, ଢାବାରେ ମିଳୁଥିବା ୧୦ ଟଙ୍କାର ତଡକା ଆଉ ରୋଟି ସହ ୬ ଟଙ୍କାର ଚାହା ଗିଲାସର ରାବିଡି ଖାଇ     ଜୀନା ୟହାଁ ମରନା ୟହାଁ ଗୀତରେ ରାଜ କପୁରଙ୍କ ଦୁଃଖ ଦେଖୁଦେଖୁ କେତେବେଳେ ଯେ ଘୁଙ୍ଗୁଡ଼ି ମାରିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଇଥିଲି ସେକଥା ବାରିପଦା ପହଞ୍ଚିବା ପରେ ସେ ମେହମୁଦ ଭଳି ଦିଶୁଥିବା ସହଯାତ୍ରୀଙ୍କ ଆଖି ଲାଲ୍ ଥିବା ଦେଖି ଜାଣି ପାରିଥିଲି,ଅବଶ୍ୟ ଭଦ୍ରବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ ଅତି ଖୁସମିଜାଜ୍ ସ୍ବଭାବର ଥିବାରୁ ବେଶି କିଛି ସମସ୍ୟା ହୋଇନଥିଲା।
ପୁଣିଥରେ ୪୫ କିମି ଦୂର ଯାତ୍ରା କରିବା ପାଇଁ ୫:୪୫ ର ପ୍ରଥମ ବସର ପ୍ରଥମ ସିଟ୍ ଦୁଇ  ହାତେଇବା ପାଇଁ ପରିଚିତ କଣ୍ଡକ୍ଟରଙ୍କ ହାତକୁ ଷ୍ଟୁଡେଣ୍ଟ କନସେସନ୍ ସହ ୫,୫ ଦଶ ଟଙ୍କା ଭଡ଼ା ବଢାଇ ଦେଇ ଦୁଆର ମୁହଁ ପାଖ ଝରକା କଡ଼ରେ ବସି ବଣଜଙ୍ଗଲର ସକାଳୁଆ ଥଣ୍ଡା ପବନର ମଜା ନେଉନେଉ ବସ୍ ପହଞ୍ଚି ଥିଲା ଡୁକୁରା ଛକରେ, ବୈଶିଙ୍ଗା ଆଡୁ ଆସୁଥିବା ଆଉ ଏକ ବସ୍ ର ଯାତ୍ରୀମାନେ ଅଫିସ କାମ ପାଇଁ ଏଇ ବସକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିଲେ, “କଲେଜ ଛକରେ ରଖିବେ” ପରିଚିତ ସ୍ବର ଶୁଣି ଆଖି ଖୋଲି ଦେଖିଲି ତଳ ବ୍ୟାଚର ଏକମାତ୍ର ଏବଂ ବୋଧେ ସହରର ଏକମାତ୍ର ନୀଳ ନୟନା ଝିଅଙ୍କୁ,ଆଖିରେ ଆଖି ମିଶିବା ପରେ ଆଖି ମଳି ଶୋଇବାର ଅଭିନୟ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ କରିଥିଲି। ପାଖରେ ବସିଥିବା ବନ୍ଧୁଜଣକ ନିଜେ ଛିଡ଼ା ହୋଇ ସେ ନୀଳ ନୟନାଙ୍କୁ ସିଟ୍ ଛାଡିବେ ବୋଲି ବାରମ୍ବାର ଅନୁରୋଧ କରିଥିଲେ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ତାକୁ ଗ୍ରହଣ କରି ନଥିଲି।କଲେଜ ଛକରେ ଓହ୍ଲାଇ  ଝିଅ ଜଣକ ଯେବେ ପଛକୁ ଚାହିଁ ଏକ ଅସ୍ବାଭାବିକ ଢଙ୍ଗରେ ହସିଦେଇ ଚାଲି ଯାଇଥିଲେ ଜାଣି ପାରୁଥିଲି  ଆଗକୁ ଆସନ୍ନ ବିପଦ,ପରଦିନ ଘଟଣା ପ୍ରଘଟ ହୋଇଯାଇଥିଲା କଲେଜ ସାରା ” ଦେଖ ଏ ଟୋକାକୁ,କିହୋ ହାତରେ ଆସୁଥିବା ସୁଯୋଗ କିଏ ଛାଡେ…”

ଭିନ୍ନ ଏକ ଅନୁଭୂତି-ବସ୍ ଯାତ୍ରା (ଭାଗ-୧)

ନଭେମ୍ବର କି ଡିସେମ୍ବର ମାସ ଠିକ୍ ସେ ମନେପଡୁ ନାହିଁ,
ଜଙ୍ଗଲ ପାହାଡ଼ ଅଞ୍ଚଳରେ ଶୀତର ଅନୁଭବକୁ ଶବ୍ଦରେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବା ଭାରି କଷ୍ଟକର ,ସେଥିରେ ପୁଣି ପାହାନ୍ତିଆ ବସ୍ ଯାତ୍ରା ଭୂବନେଶ୍ୱର ଅଭିମୁଖେ,କଣ୍ଡକ୍ଟରକୁ ହାତେଇ ତିନି ଜଣିଆ ସିଟରେ ବସିବାର ଯେଉଁ ଆନନ୍ଦ,ସେକଥା କେବଳ ବିନା ଆରକ୍ଷଣରେ ଦୂର ଯାତ୍ରା କରିଥିବା ଲୋକ ହିଁ କହିପାରିବେ।
ଗଡ଼ି ଚାଲୁଥିଲା “ଶାନ୍ତିଲତା” ତାର ଗନ୍ତବ୍ୟ ସ୍ଥଳୀ ଅଭିମୁଖେ,ଭିତରେ ଶାନ୍ତ ପରିବେଶ,ସକାଳର ସୁଖ ନିଦ୍ରାରେ ସମସ୍ତେ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିବାରେ ବିଭୋର,କିନ୍ତୁ ଅଶାନ୍ତ ହୋଇ ବସିଥିଲା ମାନବ,ଦଶଟା ସୁଦ୍ଧା ଭୂବନେଶ୍ୱର ପହଞ୍ଚି କ୍ଲାସ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ,ହେ..କ୍ଲାସ ତ ଖାଲି ବାହାନା,ବହୁଦିନରୁ ମନ ଭିତରେ ଥିବା କିଛି କଥା ମିନୁକୁ କହିବା,ହେଲେ ମିନୁ କଣ ମାନିବ ମାନବ କଥା? ଏମିତି ଚିନ୍ତାରେ ମଗ୍ନ ମାନବ, କାନ୍ଧରେ କାହାର ଏକ ହାତର ସ୍ପର୍ଶରେ ଚିନ୍ତା ବ୍ୟାଘାତ,ମୁଖରେ ବିରକ୍ତିର ଭାବନା, କିଏ ବୋଲି କହିବା ପୂର୍ବରୁ ଧିର ସ୍ବରରେ ଶୁଭିଲା ସରି…ଆଖି ଉଠେଇ ଦେଖିଲା ମାନବ,ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ… ଏକଣ?  ମିନୁ ଭଳି ଦେଖିବାକୁ ଇଏ କିଏ? ସାମାନ୍ୟ ହସିଦେଇ ଇଟ୍ସ ଓକେ କହି ପୁଣି ଭାବନା ରାଜ୍ୟକୁ ଫେରି ଆସି ବ୍ୟାଗ ଭିତରୁ ବହିଟିଏ ଖୋଲି ପଢିବାର ଚେଷ୍ଟା କରିଥିଲେ..
ଶୀତଦିନେ ଆଦିତ୍ୟଙ୍କ ନିଦ ଟିକେ ଡେରିରେ ଭାଙ୍ଗେ,ଯେମିତି ଉଠନ୍ତି ନିଜର ପ୍ରତାପ ଦେଖେଇବାକୁ ଭୁଲନ୍ତି ନାହିଁ, ଜାତୀୟ ରାଜପଥ ପହଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ଆହୁରି କିଛି ସମୟ ବାକି ଅଛି,ସକାଳୁଆ ଅଫିସ ଯିବାପାଇଁ ଲୋକାଲ୍ ପ୍ୟାସେଞରଙ୍କ ଦୌରାତ୍ମ୍ୟ ବଢ଼ିବାରେ ଲାଗିଥାଏ,ବସ୍ ଭିତରେ କ୍ରିକେଟ ଖେଳିବା ପାଇଁ ସ୍ଥାନ ଅଛି କହି କଣ୍ଡକ୍ଟର ମହୋଦୟ ଆହୁରି ଅଧିକ ଲୋକଙ୍କୁ ଠେଲି ପେଲି ଭିତରକୁ ପସିବାକୁ କହୁଥାନ୍ତି,ଡ୍ରାଇଭର ବାବୁଙ୍କ ସାମନାରେ ଥିବା ଏକମାତ୍ର କ୍ୟାସେଟ ପ୍ଲେୟରରୁ ଫଟା ସ୍ବରରେ ଭାସି ଆସୁଥିଲା ନବେ ଦଶକର କୁମାର ଶାନୁଙ୍କ ଗୀତ ଶୋଚେଙ୍ଗେ ତୁମ୍ହେ ପ୍ୟାର୍ କରେଁ କି ନେହିଁ…,ଗରମର ମାତ୍ରା ବଢିବାରେ ଲାଗିଥାଏ ତାସହ ବସ୍ ଭିତରେ ଭିଡ଼,କାହିଁକି ଯେ ଝରକା ପାଖକୁ ନ ବସି ଏପଟେ ବସୁଥିଲି ଭାବି ମନେମନେ ନିଜକୁ ଧିକ୍କାର କରୁଥିବା ମାନବ ପୁଣି ଏକ କୋମଳ ସ୍ପର୍ଶରେ ଶୀହରିତ,ହେଲେ ଏତ କାହାର ହାତ ପରି ଲାଗୁନାହିଁ,
ଶରୀର ରୋମାଞ୍ଚିତ,ଆଖି ଉଠେଇ ଦେଖିବା ପାଇଁ ସାହସ ବି ହେଉନାହିଁ,ହଠାତ୍ ବ୍ରେକ ଉପରେ ପାଦ ଚାପିଲେ ଚାଳକ ମହୋଦୟ,ପୁଣିଥରେ ସେମିତି କୋମଳ ସ୍ପର୍ଶ, ଏଥର ଆଉ ରହି ପାରିଲା ନାହିଁ ମାନବ,ସିଟରୁ ଉଠି କହିଲେ ଆପଣ ଏଠି ବସନ୍ତୁ ମୁଁ ଛିଡ଼ା ହୋଇଛି,ଲୋକଙ୍କ ଠେଲାପେଲାରେ ଅତସ୍ତତଃ ହୋଇଥିବା ନିଜ ଡ୍ରେସକୁ ସଜାଡି ମୀନୁ ପରି ଦେଖାଯାଉଥିବା ଝିଅଟି କହିଲେ ଥେଙ୍କ ୟୁ, ସ୍ମିତ ହସି ମାନବ ପାଖରେ ଥିବା ରେଲିଙ୍ଗକୁ ଧରି ଲୋକଙ୍କ ଧକ୍କା ମୁକ୍କା ଖାଇ କେତେବେଳେ ଯେ କିଛି ସିଟ୍ ଆଗକୁ ପଳେଇ ଯାଇଥିଲେ ଜାଣି ପାରିନଥିଲେ,ହଠାତ୍ କୌଣସି ଜଣାଶୁଣା ସ୍ବରର ଡାକରେ ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହୋଇ ଅନାଇ ଦେଖିଲେ..
ଆରେ ତମେ ଛିଡ଼ା କଣ ହୋଇଛ? ଏଇଠି ବସ,
ହେଲେ ଏ କଣ ? ନିଜ ସିଟ୍ ଛାଡିଥିବା ମାନବ ଏବେ ଦେଖୁଥିଲା ସେଇ ଝିଅ ଟି ଆଉଜଣେ  ଯୁବକଙ୍କୁ ଡାକି ଖାଲି ପଡିଥିବା ପାଖ ସିଟରେ ବସାଇଥିଲେ।
#ଧନ୍ୟ କହିବେ ଏମିତି ଝିଅଙ୍କୁ…
ଭାବୁଥାଏ ମାନବ ଆଉ ତାସହ ଜୀବନରେ ଆଉ କୌଣସି ଝିଅକୁ ଏମିତି ସିଟ୍ ନଛାଡିବାର ବଜ୍ର ଶପଥ ମଧ୍ୟ ନେଇ ସାରିଥିଲେ…

ଗୋବିନ୍ଦ ସାର୍

ପ୍ରଥମ ଶ୍ରେଣୀ…
ନୂଆ ନୂଆ ବଦଳି ହୋଇଥାଏ ବାପାଙ୍କର ନୂଆ ଏକ ସହରକୁ,ନୂଆ ନୂଆ ମୁଁ ବି ପ୍ରଥମଥର ପାଇଁ ନୂଆ ଏକ ସ୍କୁଲରେ ପାଦ ଦେଲି, ଯଦିଓ ପୁରୁଣା ସ୍କୁଲରେ ପ୍ରଥମଶ୍ରେଣୀ ସାରି ଦ୍ୱିତୀୟରେ ବସୁଥିଲି କିନ୍ତୁ ନୂଆ ସ୍କୁଲରେ ଦ୍ୱିତୀୟ ଶ୍ରେଣୀ ପାଇଁ ପ୍ରଧାନଶିକ୍ଷକଙ୍କ ରୋକଠାକ ମନା କରିବା କଥାଟା ଏ ଛୋଟ ହୃଦୟରେ ବଡ଼ କଷ୍ଟ ଦେଇଥିବ କି ନାହିଁ ମନେନାହିଁ କିନ୍ତୁ ଅଲଗା ଏକ ଡ଼ର ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ହୋଇଥିଲା ନିଶ୍ଚିତ। ପାଠ ନପଢି଼ଲେ ବାପାଙ୍କ ତାଗିଦ “ଲୁନା ଶବ୍ଦ ଶୁଣୁଛୁ ନା,ଗୋବିନ୍ଦ ସାର୍ ଯାଉଛନ୍ତି” ନିଦ ଆସୁଥିଲେ ବି ବହି ଧରି ବସୁଥିଲି ବହୁ ବର୍ଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ। କେବଳ ମୋ ପାଇଁ ନୁହେଁ ଅନେକ ମୋ ବୟସର ତଥା ମୋ ସ୍କୁଲର ଛାତ୍ରଙ୍କ ପାଇଁ ଗୋବିନ୍ଦସାରଙ୍କ ଲୁନାର ଶବ୍ଦ ଏକ କୋକୁଆ ଭୟ ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲା ।
ଚତୁର୍ଥ ଶ୍ରେଣୀ…
ବଡ଼ ଜେଜେମାଙ୍କ ଦେହାନ୍ତ ସମୟରେ ବାର୍ଷିକ ପରୀକ୍ଷା ଚାଲୁଥିଲା,ଦଶାହ ଘାଟ କର୍ମ ଦିନରେ ଶେଷ ପରୀକ୍ଷା,ଯେମିତିହେଲେ ବାପାଙ୍କୁ ୧୦୦ କିମି ଦୂର ଗାଁରେ ପହଞ୍ଚିବାକୁ ପଡିବ,ସେତେବେଳେ ଗମନାଗମନର ଏକମାତ୍ର ପନ୍ଥା ସରକାରୀ ବସ୍ ଯାହାର ସମୟ ଭୋର୍ ୫:୪୫।
ବାପାଙ୍କ ଅନୁରୋଧରୁ ନିୟମ ବହିର୍ଭୁତ ରାତି ୩ରେ ସ୍କୁଲ ଅଫିସ ଖୋଲିଲା,ଦୁଇ ବିଷୟର ପ୍ରଶ୍ନପତ୍ର ସିଲ୍ଡ ଲଫାପାରୁ ଖୋଲି ଦୁଇଘଣ୍ଟାରେ ଶେଷ କରିବାକୁ ଆଦେଶ ଦେଇଥିବା ସାରଙ୍କୁ ସେଦିନ ଅନ୍ୟ ଏକ ରୂପରେ ଦେଖିଥିଲି।
ଗାଁରୁ ଫେରିବା ପରେ ଯେତେବେଳେ ପରୀକ୍ଷା ଫଳ ପ୍ରକାଶ ପାଇଥିଲା ପ୍ରଥମ ତିନିଜଣଙ୍କ ଭିତରେ ସ୍ଥାନ ପାଇଥିବାରୁ ଗୋବିନ୍ଦ ସାରଙ୍କ ଆଖି ସର୍ବଦା ମୋ ଉପରେ ରହୁଥିଲା। ପ୍ରାର୍ଥନା ସଭାରେ ଲିଡ଼୍ କରିବା ହେଉ କିମ୍ବା ଅନ୍ୟ କିଛି କାମରେ ହେଉ ସବୁବେଳେ ପ୍ରୋତ୍ସାହିତ କରୁଥିଲେ ସାର୍।
ଚିତ୍ରକଳାରେ ବିଶେଷ ପାରଙ୍ଗମ ନଥିଲି କିନ୍ତୁ ସାରଙ୍କ ପ୍ରଚେଷ୍ଟାରେ ସ୍କୁଲରେ ମାସିକ ଖୁବ୍ କମ୍ ଅର୍ଥ ବ୍ୟୟରେ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଚିତ୍ରକରମାନଙ୍କଠାରୁ (ଆଜି ସେମାନେ ହିନ୍ଦୀ ଓ ଓଡ଼ିଆ ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରର କଳା ନିର୍ଦ୍ଦେଶକ) କିଛି ଶିଖିବାର ସୁଯୋଗ ମିଳିଥିବାରୁ ଚିର ଋଣୀ।
ପଞ୍ଚମ ଶ୍ରେଣୀ…
ସ୍ବାଧୀନତା/ଗଣତନ୍ତ୍ର କିମ୍ବା ଉତ୍କଳ ଦିବସର ଉପଲକ୍ଷେ ଉପଖଣ୍ଡ ସ୍ତରୀୟ ବକ୍ତୃତା,ଚିତ୍ରାଙ୍କନ କିମ୍ବା କୁଇଜ୍ ପ୍ରତିଯୋଗିତାରେ ଭାଗ ନେବାପାଇଁ ଜବରଦସ୍ତି ନାମ ପଠାଇ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେବାପାଇଁ କହିବା ସାରଙ୍କ ଏକ ବିଶେଷ ଧରଣର ଉପାୟ ଥିଲା ଆତ୍ମ ବିଶ୍ୱାସ ବଢା଼ଇବା ପାଇଁ।ଯଦିଓ ଅନ୍ୟ ସ୍କୁଲର ଛାତ୍ରଛାତ୍ରୀମାନେ ତାଙ୍କ ପ୍ରଧାନଶିକ୍ଷକଙ୍କ ଲିଖିତ ବକ୍ତବ୍ୟକୁ ଘୋଷି ବିଭିନ୍ନ ଭାବଭଙ୍ଗୀ କରି ଟେବୁଲ ବାଡେଇ ୧ମ ଆଉ ୨ୟ ପୁରସ୍କାର ପାଉଥିଲେ କିନ୍ତୁ ଥରେ ନିଜ ମନରୁ ବକ୍ତୃତା ଦେଇ ୩ୟ ପୁରସ୍କାର ପାଇବା କଥାକୁ ସେ ସ୍କୁଲ ସାଧାରଣ ସଭାରେ ଘୋଷଣା କରି ପ୍ରଶଂସାକରିବା ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମନେଅଛି।
ଷଷ୍ଠ ଶ୍ରେଣୀ..
ଗୋବିନ୍ଦ ସାରଙ୍କ ବଦଳି ଖବର ସ୍କୁଲର କିଛି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଦୁଃଖ ଦେଇଥିବ କି ନାହିଁ କହିପାରିବି ନାହିଁ କିନ୍ତୁ କିଛି ଦିନ ଆଗରୁ ସାରଙ୍କ ଲୁନାଶବ୍ଦ ନଶୁଣି ଗପରେ ମଜ୍ଜିଥିବାରୁ ପାଇଥିବା ଦଣ୍ଡ ପାଇଁ ଖୁସି କିନ୍ତୁ ହୋଇଥିଲି।
ଚାକିରୀ ବର୍ଷ…
ବହୁତ ବର୍ଷ ପରେ ଯେତେବେଳେ ଚାକିରି କରି ଘର ଖଣ୍ଡେ କିଣିଲି ତାହା ବି ଥିଲା ସାରଙ୍କ ଘର ପାଚେରୀକୁ ଲାଗି। ଭାରି ଖୁସିରେ ଘର ପ୍ରତିଷ୍ଠା ଉତ୍ସବରେ ଆସି ଅତି ଆନନ୍ଦରେ ଅନେକ ସମୟ ଅତିବାହିତ କରିଥିଲେ,ତାସହିତ ଅନେକ ପ୍ରଶଂସା ସହିତ କହିଥିଲେ ” ଯାହାହେଉ ଆଜି ଗର୍ବର ସହ କହି ପାରିବି ମୋର ଅନେକ ଛାତ୍ର ଓଡ଼ିଆ ମାଧ୍ୟମିକ ବିଦ୍ୟାଳୟରୁ ବି ପଢି଼ ଆଜି ବିଦେଶରେ ଅଛନ୍ତି”
କିଛି ମାସ ତଳେ ସାମାଜିକ ଗଣମାଧ୍ୟମରୁ ଖବର ପାଇଲି ସାରଙ୍କ ଉପରେ ମରଣାନ୍ତକ ଆକ୍ରମଣ କୌଣସି ଏକ ଭୁଲ୍ ବୁଝାମଣା ପାଇଁ,ବହୁତଦିନ ଧରି ଡାକ୍ତରଖାନାରେ ଚିକିତ୍ସା ପାଇ ମଧ୍ୟ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସୁସ୍ଥ ହୋଇ ନଥିଲେ,ନିଜର ଏକମାତ୍ର ପୁତ୍ରଙ୍କ ଭୁବନେଶ୍ୱର ବାସଭବନରେ ରହୁଥିବା ଖବର ପାଇ ଭେଟିବା ଯୋଜନା କରିଥିଲି ମଧ୍ୟ।
କିଛି ଦିନ ତଳେ ହଠାତ ତାଙ୍କର ଫୋନ ବାପାଙ୍କ ପାଖକୁ କହିଲେ “ଆପଣଙ୍କୁ ଗୋଟେ ଅନୁରୋଧ,ସାଇକୁ କୁହନ୍ତୁ ଆପଣଙ୍କ ଘରକୁ ଲାଗି ମୋର ସେ ଘର ଟା କିଣିନେଉ” ଏଥର ଛୁଟିରେ ଗଲେ ତାଙ୍କୁ ଭେଟି ଦେହପା କଥା ବୁଝି କଥାହେବି ବୋଲି କହିବାକୁ କହି ବାପାଙ୍କୁ କହିଥିଲି ତାଙ୍କୁ ଜଣାଇଦେବା ପାଇଁ ହେଲେ ଆଜି ସକାଳେ ହଠାତ ଖବର ପାଇଲି “ଗୋବିନ୍ଦସାର୍ କାଲି ରାତିରେ ଚାଲିଗଲେ”
ଅଶ୍ରୁଳ ଶ୍ରଦ୍ଧାଞ୍ଜଳି ଗୋବିନ୍ଦସାର୍ 🙏🙏