ଭିନ୍ନ ଏକ ଅନୁଭୂତି-ବସ୍ ଯାତ୍ରା (ଭାଗ-୨)

ସଞ୍ଜ ୭ରୁ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ବିହାର ଛକରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇ  ଏଲ୍ ଇ ଡି ଆଲୁଅରେ ସଜ୍ଜିତ ଗ୍ରାଣ୍ଡ,ଅଗ୍ନି,ପାଣି,ସ୍ବାଇଁ ବାବୁଙ୍କ ବସ୍ ସବୁ ଦେଖୁଦେଖୁ ମୋର ଚିରପରିଚିତ ଶାନ୍ତିଲତା କେତେବେଳେ ପାରି ହୋଇଯାଇଥିଲା ଜାଣି ପାରିନଥିଲି,ସହଯାତ୍ରୀ ବନ୍ଧୁଜଣକଙ୍କ ଉପଦେଶ ଅନୁସାରେ ଅଟୋରେ ବାଣୀବିହାର ଯାଇ ମଧ୍ୟ ବସ୍ ଧରି ପାରିଲୁ ନାହିଁ,ଶେଷରେ କଟକ ଯାଇ ସେଇଠୁ ବି ବସ୍ ଧରିବାର ନିଷ୍ଫଳ ପ୍ରୟାସ ସାରି ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲୁ ବାରିପଦା ଯାଉଥିବା ଶେଷ ବସ୍ ଧରିବୁ। ରାଉତ ଏଣ୍ଡ ରାଉତର ଶେଷ ସିଟରେ କୌଣସି ମତେ ନିଜକୁ ଆଡଜସ୍ଟ କରି ଶୋଇବା ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲି ଯେ କଣ୍ଡକ୍ଟର ମହାଶୟ ଭିଡିଓ କୋଚର ଆନନ୍ଦ ଦେବାପାଇଁ ମେରା ନାମ୍ ଜୋକର ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର  ଲଗାଇ ଡ୍ରାଇଭର ପଛ ସିଟରେ ଯାଇ ଶୋଇ ପଡିଲେ। ଅଭିନେତା ମେହମୁଦ ଭଳି ଦିଶୁଥିବା ପାଖ ବୟସ୍କ  ସହଯାତ୍ରୀଙ୍କ ଠାରୁ  ରାଜ କପୁରଙ୍କ ନିଜସ୍ୱ ଜୀବନର ପ୍ରେମ କାହାଣୀ ଶୁଣୁଶୁଣୁ ପହଞ୍ଚି ଯାଇଥିଲୁ ପାଣିକୋଇଲି, ଢାବାରେ ମିଳୁଥିବା ୧୦ ଟଙ୍କାର ତଡକା ଆଉ ରୋଟି ସହ ୬ ଟଙ୍କାର ଚାହା ଗିଲାସର ରାବିଡି ଖାଇ     ଜୀନା ୟହାଁ ମରନା ୟହାଁ ଗୀତରେ ରାଜ କପୁରଙ୍କ ଦୁଃଖ ଦେଖୁଦେଖୁ କେତେବେଳେ ଯେ ଘୁଙ୍ଗୁଡ଼ି ମାରିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଇଥିଲି ସେକଥା ବାରିପଦା ପହଞ୍ଚିବା ପରେ ସେ ମେହମୁଦ ଭଳି ଦିଶୁଥିବା ସହଯାତ୍ରୀଙ୍କ ଆଖି ଲାଲ୍ ଥିବା ଦେଖି ଜାଣି ପାରିଥିଲି,ଅବଶ୍ୟ ଭଦ୍ରବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ ଅତି ଖୁସମିଜାଜ୍ ସ୍ବଭାବର ଥିବାରୁ ବେଶି କିଛି ସମସ୍ୟା ହୋଇନଥିଲା।
ପୁଣିଥରେ ୪୫ କିମି ଦୂର ଯାତ୍ରା କରିବା ପାଇଁ ୫:୪୫ ର ପ୍ରଥମ ବସର ପ୍ରଥମ ସିଟ୍ ଦୁଇ  ହାତେଇବା ପାଇଁ ପରିଚିତ କଣ୍ଡକ୍ଟରଙ୍କ ହାତକୁ ଷ୍ଟୁଡେଣ୍ଟ କନସେସନ୍ ସହ ୫,୫ ଦଶ ଟଙ୍କା ଭଡ଼ା ବଢାଇ ଦେଇ ଦୁଆର ମୁହଁ ପାଖ ଝରକା କଡ଼ରେ ବସି ବଣଜଙ୍ଗଲର ସକାଳୁଆ ଥଣ୍ଡା ପବନର ମଜା ନେଉନେଉ ବସ୍ ପହଞ୍ଚି ଥିଲା ଡୁକୁରା ଛକରେ, ବୈଶିଙ୍ଗା ଆଡୁ ଆସୁଥିବା ଆଉ ଏକ ବସ୍ ର ଯାତ୍ରୀମାନେ ଅଫିସ କାମ ପାଇଁ ଏଇ ବସକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିଲେ, “କଲେଜ ଛକରେ ରଖିବେ” ପରିଚିତ ସ୍ବର ଶୁଣି ଆଖି ଖୋଲି ଦେଖିଲି ତଳ ବ୍ୟାଚର ଏକମାତ୍ର ଏବଂ ବୋଧେ ସହରର ଏକମାତ୍ର ନୀଳ ନୟନା ଝିଅଙ୍କୁ,ଆଖିରେ ଆଖି ମିଶିବା ପରେ ଆଖି ମଳି ଶୋଇବାର ଅଭିନୟ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ କରିଥିଲି। ପାଖରେ ବସିଥିବା ବନ୍ଧୁଜଣକ ନିଜେ ଛିଡ଼ା ହୋଇ ସେ ନୀଳ ନୟନାଙ୍କୁ ସିଟ୍ ଛାଡିବେ ବୋଲି ବାରମ୍ବାର ଅନୁରୋଧ କରିଥିଲେ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ତାକୁ ଗ୍ରହଣ କରି ନଥିଲି।କଲେଜ ଛକରେ ଓହ୍ଲାଇ  ଝିଅ ଜଣକ ଯେବେ ପଛକୁ ଚାହିଁ ଏକ ଅସ୍ବାଭାବିକ ଢଙ୍ଗରେ ହସିଦେଇ ଚାଲି ଯାଇଥିଲେ ଜାଣି ପାରୁଥିଲି  ଆଗକୁ ଆସନ୍ନ ବିପଦ,ପରଦିନ ଘଟଣା ପ୍ରଘଟ ହୋଇଯାଇଥିଲା କଲେଜ ସାରା ” ଦେଖ ଏ ଟୋକାକୁ,କିହୋ ହାତରେ ଆସୁଥିବା ସୁଯୋଗ କିଏ ଛାଡେ…”