ଅଦୃଶ୍ୟ ସମ୍ପର୍କ

ସହରର ଶେଷ ପ୍ରାନ୍ତରେ ଥିଲା ମୋ ଘର, ସହର କହିଲେ ଛୋଟ ସହରଟିଏ, ଆଠ,ଦଶ ହଜାରରୁ ଅଧିକ ଜନବସତି ନୁହେଁ ବୋଧେ। ଘରର ସାମନାରେ ମୋରମ ପଡିଥିବା ଲାଲ୍ ରାସ୍ତା, କଂକ୍ରିଟ କି ପିଚୁ ହୋଇନଥିଲା,ବୋଧେ ସରକାରଙ୍କ ରାସ୍ତା ଯୋଜନା ସବୁ ଲାଗୁହୋଇନଥିଲା ସେତେବେଳେ।ରାସ୍ତାର ଆରପଟେ ଥିଲା ସରକାରୀ ଜଙ୍ଗଲ, ଆଗରୁ ଘଞ୍ଚ ଜଙ୍ଗଲ ଥିବା କଥା ଶୁଣିଥିଲି, ସମୟକ୍ରମେ ସେସବୁ ଗଛ କଟା ହୋଇ ସ୍ଥାନୀୟ ଲୋକଙ୍କ ଘର ଓ ଆସବାବପତ୍ର ତିଆରିରେ ଲାଗିଯାଇଥିଲା, ସରକାରଙ୍କ ବନୀକରଣ ଯୋଜନାରେ ଏବେ ସେଠି ଆକାଶି ଓ ଶାଗୁଆନର କୃତ୍ରିମ ଜଙ୍ଗଲ ଟି ବଢିଉଠିଛି। ମୋ ଘରଠୁ ଶହେ ଦୁଇଶହ ମିଟର ପରେ ଏକ ମାଇଲ୍ ଖୁଣ୍ଟ ( ସେରଲେକ ହୋମ୍ସର କାହାଣୀ ପଢି ଥରେ ସେ ଖୁଣ୍ଟ ତଳେ ଗୁପ୍ତ ସୁଡ଼ଙ୍ଗ ଥିବା କଥା ମନକୁ ଆସିଥିଲା ଓ କିଛି ବନ୍ଧୁଙ୍କ ସହ ତାକୁ ଖୋଳି ସୁଡ଼ଙ୍ଗ ଖୋଜିବାର ଅପଚେଷ୍ଟା ବି ହୋଇଥିଲା) ସେଇଠୁ ଜଙ୍ଗଲ ମଝିକୁ ଯିବାପାଇଁ ପାଦଚଲା ରାସ୍ତାଟିଏ, ଠିକ୍ ସେଇ ରାସ୍ତା ପାଖରେ ଗୋଟେ ବିରାଟକାୟ ମହୁଲ ଗଛ, କେହି ସହୃଦୟ ବ୍ୟକ୍ତି ବୋଧେ ସେ ଗଛକୁ ନ କାଟି ଛାଡ଼ି ଦେଇଥିବାର ଅନୁମାନ,ଗଛର ପତ୍ରକୁ ପୋଡ଼ି ବହୁ ଥର ପାହାଡ଼ ଜଙ୍ଗଲ ଅଞ୍ଚଳର ହାଡ଼ଭଙ୍ଗା ଶୀତରୁ ରକ୍ଷା ପାଇଛେ, ଆଉ ଭୋରରୁ ଆସି ମହୁଲ ଫୁଲ ଗୋଟାଇବାର ଆନନ୍ଦ ଅଲଗା ପ୍ରକାରର, ଆଉ ତାପରେ ତାର ପିଠା.. ଆହାଃ…ଅବଶ୍ୟ ବହୁ ଥର ଘରଲୋକମାନେ ବାରଣ କରିଛନ୍ତି ଫୁଲ ଗୋଟାଇବା ପାଇଁ, କାରଣ, ଜଙ୍ଗଲୀ ଭାଲୁଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଏହା ଭାରି ପସନ୍ଦ, ଅବଶ୍ୟ ମୋ ସହ କେବେ ଭେଟ ହୋଇନାହିଁ ତାଙ୍କର,କ୍ରିକେଟ ଖେଳର ନିଶା ଧରିବା ପରେ ସେ ଗଛର ଡାଳରେ ବ୍ୟାଟ ଓ ୱକେଟ ତିଆରି ମଧ୍ୟ କରାଯାଇଥିଲା,କେବେକେମିତି ବଣଭୋଜି ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ପତ୍ର ଓ ଡାଳକୁ ବ୍ୟବହାର କରିଯିବାର ନଜିର ମଧ୍ୟ ରହିଛି। ମୋଟାମୋଟି କହିଲେ ସେ ଗଛ ସହ ଏକପ୍ରକାର ଆତ୍ମୀୟତାର ସଂପର୍କ ଗଢିଉଠିଥିଲା।
ଦିନେ ଜଣେ ସାଙ୍ଗ ଓ ତା ବଡ଼ଭାଇଙ୍କୁ କୋଦଳ ଓ କୁରାଢୀ ଧରି ସେ ରାସ୍ତାରେ ଯିବାର ଦେଖି କାରଣ ପଚାରିଲି,ଉତ୍ତର ଥିଲା ଜଙ୍ଗଲ ରାସ୍ତାରେ ସେ ଗଛ ପାଖରେ କିଛି ଜାଗା ସେମାନେ ଅକ୍ତିଆରକୁ ନେଇ ସେଠି ନିଜ ଘର ତିଆରି କରିବେ, ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ତାଙ୍କ ସାହାସିକ କାମରେ ଯୋଗଦେଇଥିଲି ଅବଶ୍ୟ, ମାଟି ଖୋଳି କିଛି ଯାଗାରେ କଳମ ଡାଙ୍ଗରେ ବାଡ଼ ତିଆରି କରି ଯଥାଶୀଘ୍ର ଯାଗାକୁ ଘେରାଉ କରିଥିଲେ, ସମୟକ୍ରମେ ଇଟା କାନ୍ଥ ଓ ଟାଇଲି ଛପର ଘରଟିଏ ମଧ୍ୟ ଗଢିଉଠିଥିଲା ସେ ଯାଗାରେ।ସମୟ ସହ ସେ ଗଛ ସହ ଏକ ଭାବର ସଂପର୍କ ଗଢିଉଠିଥିଲା, କିନ୍ତୁ କାହାଣୀରେ ଏକ ମୋଡ଼ ଆସିଲା ଯେତେବେଳେ ସେ ଘରର ପ୍ରତିଷ୍ଠା ଉତ୍ସବ ପାଇଁ ସାଙ୍ଗର ବାପା ସେ ଅଞ୍ଚଳର ଜଣେ ବିଖ୍ୟାତ ତାନ୍ତ୍ରିକଙ୍କୁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରିଥିଲେ,ଅଳ୍ପ ଉଚ୍ଚତା ଓ ବଡ଼ ବଡ଼ ଆଖି ବିଶିଷ୍ଟ ସେ ମହାଶୟ ଜଣଙ୍କ ଘର ଅଗଣାକୁ ପ୍ରବେଶ କରି ପ୍ରଥମ ବାକ୍ୟ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିଥିଲେ: ସାବଧାନ,ସେ ଗଛରେ ଗୋଟେ ଆତ୍ମା ଅଛି…
ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ଏମିତି କିଛି ଶୁଣୁଥିବା ମୁଁ ଓ ମୋ ବୟସର ଅନ୍ୟ ପିଲାଙ୍କ ମନରେ ଅନେକ ପ୍ରଶ୍ନ ଗଢିଉଠିଥିଲା, ତାପରେ ଖେଳର ସମୟ କମି ଏବିଷୟରେ କାହାଣୀ ଆରମ୍ଭ ହେଲା, ଘର ଲୋକଙ୍କ ତାଗିଦ ପାଇଁ ସଂଧ୍ୟା ପରେ ଗଛ ରାସ୍ତାରେ ଯିବା ପାଖାପାଖି ବନ୍ଦ ହୋଇଯାଇଥିଲା। ମୋଠାରୁ ବଡ଼ କିଛି ସାହାସୀ ପିଲା ଯେଉଁମାନେ ଖେଳ ସରିଲାପରେ ସଂଧ୍ୟାରେ ନିତ୍ୟକର୍ମ ପାଇଁ ଜଙ୍ଗଲ ମଧ୍ୟକୁ ଯାଉଥିଲେ ତାହା ମଧ୍ୟ ବନ୍ଦ କରିଦେଲେ, କିଛି ଦିନ ପରେ ତାନ୍ତ୍ରିକ ମହାଶୟ ଗଛଟିକୁ କାଟିବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଶୁଭଦିନଟି ମଧ୍ୟ ନିର୍ଘଣ୍ଟ କରିଦେଲେ, ହେଲେ ଆମ ବୟସର କିଛି ପିଲା ଓ ବୟସ୍କ ବ୍ୟକ୍ତି ଏଥିରେ ସହମତ ହୋଇନଥିଲେ କାରଣ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେମିତି କୌଣସି ଅଘଟଣ ଘଟିନଥିଲା,ହେଲେ ଗଛ ପାଖର ଘର ମାଲିକଙ୍କ ଜିଦି ଆଗରେ ସମସ୍ତେ ନରମ ପଡିଯାଇଥିଲେ ଅବଶ୍ୟ।
ଆମ ପଡିଶା ଘର ଝିଅ ଜଣେ ଦଶମ ଶ୍ରେଣୀ ପରୀକ୍ଷା ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଉଥିଲେ, ଭଲ ପାଠ ପଢା ପାଇଁ ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କ ଉଦାହରଣ ଦେଉଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ହଠାତ୍ ଦିନେ ରାତିରେ ତାଙ୍କ ଘର ଉପରକୁ ଟେକା ପଥର ବୃଷ୍ଟି ହେବାର କଥା ତାପର ଦିନ ସକାଳୁ ଜଣାପଡିଲା ପରେ ଆମ ଅଞ୍ଚଳରେ ଏକ ଭୟର ବାତାବରଣ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଯାଇଥିଲା,ଏ କଥାକୁ ଆହୁରି ଚାଞ୍ଚଲ୍ୟକର ଭାବେ ପରିବେଷଣ କରିଥିଲେ ସେ ଗଛ ମୂଳ ଘରର ମାଲିକ, ସେ କେଉଁଠି ଏକ ନର ଖପୁରୀ, କିଛି ସିନ୍ଦୂର ଓ ଚାଉଳରେ ଗଢାହୋଇଥିବା କିଛି ଗାର ଆବିଷ୍କାର କରିଥିଲେ ଗଛ ପାଖ ତିନିଛକରେ। ଅବଶ୍ୟ ଏଘଟଣା ପରେ ସେ ପଡୋଶୀ ଝିଅର ବ୍ୟବହାରରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସିଥିବା କଥା ଘର ଲୋକଙ୍କ ଆଲୋଚନା କରିବାର ଶୁଣିଥିଲି।
ମୋ ଟିଉସନ ଯିବା ରାସ୍ତା ଅବଶ୍ୟ ଅଲଗା ଥିଲା ହେଲେ ସେ ରାସ୍ତାରେ ଥିବା ଜଣେ ଶୁଖୁଆ ବିକ୍ରେତାଙ୍କ ଘର ଆଉ ତାଙ୍କର ପାଳିତ ଦୁଇ ଶ୍ୟାମ ବର୍ଣର କୁକୁର, ଶୁଖୁଆର ଗନ୍ଧ ଓ ଏ ଦୁଇ ଜନ୍ତୁଙ୍କ ଡର ପାଇଁ ମୁଁ ପ୍ରାୟତଃ ଅଧ କିଲୋମିଟର ବୁଲାଣି ରାସ୍ତା ମାନେ ସେଇ ଗଛ ରାସ୍ତା ହିଁ ଆପଣେଇ ଥିଲି, ବୋଧେ ଅଦୃଶ୍ୟ ଆତ୍ମା ଠାରୁ ସଦୃଶ୍ୟ ଜୀବାତ୍ମାଙ୍କ ଡର ମୋତେ ବେଶି ଲାଗୁଥିଲା।
ସରସ୍ବତୀ ପୂଜାରେ ଟିଉସନର ସାଜସଜ୍ଜାର ଦାୟିତ୍ୱ ମୋ ଉପରେ ପଡିଥିଲା, ସଂଧ୍ୟା ପୂର୍ବରୁ ସାରି ଘରକୁ ଫେରିବା ମୋର ଇଛା ଥିଲା କିନ୍ତୁ ସରୁସରୁ ରାତି ନଅ,ଘରକୁ ଫେରିବି କି ନାହିଁ ଚିନ୍ତାରେ ନେଲି ଏକ ସାହସିକ ପଦକ୍ଷେପ, ମନରେ ଡର କିନ୍ତୁ ଘରକୁ ଫେରିବା ନିଶ୍ଚିତ,କାରଣ ଘର ଲୋକଙ୍କ ବ୍ୟସ୍ତତା ଓ ତାପର ଦିନ ଶୀଘ୍ର ଉଠି ପୂଜାରେ ଅଂଶଗ୍ରହଣ କରିବାର ଅଦମ୍ୟ ଇଚ୍ଛା ସାମନାରେ ସେ ଗଛ କଥା ନଭାବି ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲି ଚାଲିବା, କିଛି ଶହ ମିଟର ପୂର୍ବରୁ ଏକ ଘଞ୍ଜ ବାଉଁଶ ବୁଦା, ତାହା ମୂଳରେ ଏକ ବିଦ୍ୟୁତ ଖୁଣ୍ଟ, ସେଥିରେ ଲାଗିଥିବା ନିଅନ ଲାଇଟଟି ହଲିଯାଇ କେତେବେଳେ ଜଳୁଥିଲା ତ କେବେ ବନ୍ଦ ହୋଇଯାଉଥିଲା,ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କୌଣସି ପ୍ରକାର ପହଞ୍ଚି ଯାଇଥିଲି, ଗଛ ପାଖରୁ କୌଣସି ଏକ ଲାଇଟ କୁହୁଡିର ବଳୟ ଭେଦକରି ମୋ ଆଡ଼କୁ ଆସୁଥିବା କଥା ଦେଖିପାରୁଥିଲି,ହୃଦୟର ଗତି ତୀବ୍ର ମାତ୍ରାରେ ବଢିଚାଲିଥିଲା,ହଠାତ୍ ଟପ୍ କରି ବାଉଁଶ ଗଛରୁ କାକାର ବିନ୍ଦୁ ପଡିଥିଲା ମୋ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ , ଅତର୍କିତ ଭୟରେ ଦୌଡ଼ିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଇଥିଲି,ତାପରେ କଣ ହେଲା ଜଣା ନଥିଲା…
ଚେତା ଫେରିଲା ପରେ ବାପାଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନ…
କଣ ହେଲା?
ତୋର ଡେରି ହେବା ଦେଖି ମୁଁ ଟର୍ଚ୍ଚ ଧରି ତୋତେ ଖୋଜିବାକୁ ଯାଇଥିଲି…
ଏତେ ଶୀତରେ ତୋ ଦେହରୁ ଝାଳ ବୋହୁଛି,ଡରିଗଲୁ ନା କଣ??
ତାପର ଦିନ ସକାଳୁ ତିନି ଚାରି ଜଣ ଗଛ କଟାଳୀ ସେ ଗଛକୁ ଧରାଶାୟୀ କରିଦେଇଥିଲେ,ବାପା ଓ ସେ ଘରର ମାଲିକଙ୍କ କହିବା କଥା ଯେ ସେ ଗଛ ପାଇଁ ମୁଁ ଡ଼ରିଯାଇଥିଲି,ତେଣୁ ଗଛ କାଟିବାର ନିଷ୍ପତ୍ତି ଥିଲା ଅଟଳ…
ମନ ଦୁଃଖ ଓ କ୍ଷୋଭରେ ଭରିଯାଇଥିଲା ଯେ ଯେଉଁ ଗଛସହ ସଂପର୍କ ଅତି ନିବିଡ଼ ଥିଲା ସେ ଆଜି ମୋହରି ପାଇଁ ଭୁଲୁଣ୍ଠିତ..

ଏଘଟଣା ପରେ ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷା ପାଇଁ ସହର ଛାଡି ବାହାରକୁ ଆସିଥିଲି ଆଉ ତାପରେ କେବେକେମିତି ସହରକୁ ଗଲେ ସେ ରାସ୍ତାରେ ଯିବାର ଇଛା ଜାହିର କରିନଥିଲି,କିନ୍ତୁ କିଛି ବର୍ଷ ତଳେ କୌଣସି ଏକ କାରଣ ବଶତଃ ସେ ରାସ୍ତାରେ ଯିବା ସମୟରେ ଗାଡ଼ିର କାଚ ଖୋଲି ଦେଖିଥିଲି ସେହି ସ୍ଥାନରେ କିଏ ଜଣେ ସହୃଦୟ ବ୍ୟକ୍ତି ବର ଓ ଅଶତ୍ଥ ଗଛର ଚାରା ରୋପଣ କରିଛନ୍ତି ଏବଂ ପ୍ରଥମ ବର୍ଷାର ଆଗମନରେ ନବପଲ୍ଲବ ଅଙ୍କୁରିତ ହୋଇଥିବା ଦେଖି ଦୀର୍ଘ ନିଶ୍ଵାସ ଛାଡିଥିଲି।

ଅନ୍ୟ ଏକ ମିରା…

ମା…ଏ ମା….କଣ ହେଲା ବାପା?ତଳକୁ ଆସ,କିଏ ଜଣେ ବାବୁ ଆସିଛନ୍ତିକଣ କାମ..?ଆରେ ତାଙ୍କ ଝିଅକୁ ନାଚ ଶିଖାଇବା ପାଇଁ କଥା ହେବେ… ମୋହନ ବାବୁ ଆପଣ ବସନ୍ତୁ, ଝିଅ ଆସୁଥିବ…ମୋହନ… 🤔ଆଗକୁ ବଢ଼ିଥିବା ପାଦଦୁଇଟି ମିରାର ହଠାତ ଅଟକି ଗଲା…. ଫ୍ଲାସବ୍ୟାକରେ ଗଲାପରି କିଛିକ୍ଷଣ ନୀରବ ହୋଇଗଲା,ଏ ଆଉ ସେଇ ମୋହନ ନୁହେଁତ?? ଭାବନା ରାଇଜରେ କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ମନେପକାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା ତାଙ୍କ ମୁହଁ… 🤔ଆରେ ଏତେ ସମୟ କଣ ଲାଗୁଛି,ବାପାଙ୍କ ଡାକରେ ମିରା ପୁଣି ବର୍ତ୍ତମାନକୁ ଫେରିଆସିଥିଲା..ନମସ୍କାର ଆଜ୍ଞା… 🙏ଛୋଟ ଛୋଟ ନିଶ ଦାଢୀ ରଖିଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ କଣ ମୋହନ… ନମସ୍କାର କହି ଯେତେବେଳେ ଆଖି ମିଶିଲା… ଏଇ ତ ସେଇ ଆଖି… ତାକୁ କଣ ଏତେ ଶୀଘ୍ର ଭୁଲିପାରିବ ମିରା? ଯେଉଁ ଆଖିରେ ଦିନେ ସେ ଅନେକ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିଥିଲା, ଯେଉଁ କଥାକୁହା ଆଖିକୁ ଅନାଇ ସେ ଦିନେ ନିଜ ମନର କଥା କହିଥିଲା… କିନ୍ତୁ ମୋହନ କଣ ଚିହ୍ନିପାରିଲେ ? ନାଁ…ବୋଧେ… କେମିତି ଭୁଲିଗଲେ ସେ ମିରାକୁ,ଶେଷ ଦେଖା ବାର ବର୍ଷ ତଳେ କଲେଜରେ। ଇଂଜିନିୟରିଂ ସରିଲା ପରେ କୋୖଣସି ଏକ କାମରେ ମୋହନ ଯାଇଥାଏ କଲେଜ, ଡିପାର୍ଟମେଣ୍ଟର ସାରମାନଙ୍କୁ ଦେଖାକରି ଯେବେ ଅଫସରୁ ବାହାରୁଛି ହଠାତ ତା ସାମନାକୁ ଦୌଡ଼ି ଆସିଥିଲା ମିରା…😢 କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ପ୍ରଥମ ପ୍ରଶ୍ନ କଲା… କାହିଁକି ସେଦିନ କାହାକୁ କିଛି ନକହି ରୁମ ଛାଡି ଚାଲିଯାଇଥିଲେ…? ଅପ୍ରତ୍ୟାଶିତ ମିରାକୁ ଭେଟିବ ବୋଲି ଆଶା କରୁନଥିଲା ମୋହନ ସିଏବି ନିଜ କଲେଜରେ ଆଉ ନିଜ ଡିପାର୍ଟମେଣ୍ଟରେ, ଉତ୍ତର କଣ ଦେବ ଭାବୁଥାଏ 🤔ଆଗରୁ ବହୁତ ଚେଷ୍ଟା କରିଛି ମିରାକୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ହେଲେ ସେ କାହିଁକି ବୁଝିବ,ବାପା ମାର ଏକମାତ୍ର ଝିଅ, ବାପା ତାଙ୍କର ଆର୍ମିରେ ଡାକ୍ତର, ରୁହନ୍ତି ମିଜୋରାମରେ,କେଉଁ କଥାରେ ସେ ମିରାକୁ ମନାକରି ନାହାନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସବୁକଥାରେ ତାର ଜିଦି… ଆରେ ମୋହନ… ତମକୁ ସାର ଡାକୁଛନ୍ତି, ପଛରୁ ଦୀପକ ସାରଙ୍କ ପାଟି ଶୁଣି, ମୁଁ ଆସୁଛି କହି ମୋହନ ଚାଲିଯାଇଥିଲା ମିରାର ପ୍ରଶ୍ନର ଊତ୍ତର ନଦେଇ…..ମୋହନ ସେତେବେଳେ ନୂଆକରି ଇଂଜିନିୟରିଂ ପଢିବାକୁ ରାଜଧାନୀକୁ ଆସିଥାଏ,ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ସହ ରୁମ ଗୋଟେ ଭଡ଼ା ନେଇ ରହୁଥାଏ,ଖୁବ୍ କମ୍ ସମୟରେ କଲୋନୀର ସମସ୍ତଙ୍କ ସହ ଭଲ ଚିହ୍ନାପରିଚୟ ହୋଇଯାଇଥିଲା,କ୍ରିକେଟ ଖେଳ ଓ ଚିତ୍ର ଆଙ୍କିବା ଏ ଦୁଇଟି ତାର ମୂଖ୍ୟ କାମ..କଲୋନୀର ପ୍ରାୟ ସବୁ ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କୁ ସ୍କୁଲ ପାଇଁ ଚିତ୍ର ଆଙ୍କିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରେ ସେ..ଦିନେ କଲେଜରୁ ଫେରି ମୋହନ ଶୋଇଥାଏ, କଲିଂ ବେଲର ଘଣ୍ଟିରେ ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଲା, କିଏ ବୋଲି ପଚାରି ଯେବେ କବାଟ ଖୋଲେ ଦେଖିଲା ପାଖ ସ୍କୁଲର ଝିଅଟିଏ, ଖାତା ଖଣ୍ଡେ ଆଗକୁ ବଢାଇ କହିଲା ମୋ ସ୍କୁଲ ପ୍ରୋଜେକ୍ଟ ପାଇଁ କିଛି ଚିତ୍ର ଆଙ୍କିଦେବେ? ହଁ କହି ନିଦ ବାଉଳାରେ କବାଟ ବନ୍ଦ କଲା, ଖାତାର ଭିତର ଫର୍ଦ୍ଦ ଓଲଟେଇ ଦେଖିଲା ନାଁ ମିରା,ନାଇନ୍ଥ ଷ୍ଟାଣ୍ଡାର୍ଡ। ତାପର ଦିନ ଯେତେବେଳେ ଖାତା ନେବାକୁ ଆସିଲା କିଛି ନ କହି ଖାତା ନେଇ ଚାଲିଗଲା, ମହୋନ ଭାବୁଥାଏ ଅଜବ ଝିଅ? ଥାଙ୍କ ୟୁ ବି କହିଲାନି…ଦିନେ ସଂଧ୍ୟାରେ ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ସହ ପାହାଡ଼ ଉପରେ ଥିବା ମନ୍ଦିର ପାଖରେ ମୋହନ ଖଟି କରୁଥାଏ, ଝିଅଟିଏ ସ୍କୁଟିରେ ଆସି ପହଞ୍ଚିଲା,ସିଧା ମୋହନ ଆଗରେ ପହଞ୍ଚି କହିଲା ମୋତେ ସେ ଚିତ୍ର ପାଇଁ ସ୍କୁଲରୁ ବହୁତ ପ୍ରଶଂସା ମିଳିଛି, ଏଇ ନିଅ ଚକଲେଟ, ପୁଣି ଗାଡ଼ି ଷ୍ଟାର୍ଟ କରି ଚାଲିଲା। ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ…… ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ଟାପରା ଶୁଣି ଫେରି ଆସିଥିଲା ରୁମକୁ, ଭାବିଥିଲା କେମିତି ଝିଅ ଖଣ୍ଡେ ଚିତ୍ର ପାଇଁ ଥାଙ୍କ ୟୁ ନାହିଁ ଚକଲେଟ !! 🍬🤔କିଛି ଦିନ ପରେ ହଠାତ ଦିନେ ମୋହନ ମିରାକୁ ଫୁଲ ଦୋକାନରେ ଦେଖିଲା,🌹ଗୋଲାପ କିଣୁଥିବା ମିରା ହସିଦେଇ ହାଏ କହି ଚାଲିଯାଇଥିଲା ଆଉକିଛି କଥା ହେବା ଆଗରୁ। ଗୋଲାପ କିଣୁଛି କାହାପାଇଁ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ପାଇଁ ମିରାକୁ ଫଲୋ କରି ଯାଇ ପହଞ୍ଚି ଥିଲା ଏକ ବସ୍ତିରେ,ସେଠି ଥିବା ଛୋଟ ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କୁ ଗୋଲାପ ବାଣ୍ଟୁଥିବା ଦେଖି ମୋହନ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲେ।ଏଠି କଣ ? ମୋ ପିଛା କରୁଥିଲେ..ହା ହା… ନାଇଁ… ମୁଁ…ହଉ ମୁଁ ଚାଲିଲି…ବାଏ… କହି ଚାଲିଯାଇଥିଲା ମିରା।ଏମିତି ପ୍ରାୟ ଅନେକ ଚିତ୍ର ଆଙ୍କି ଦେଇଥିଲା ମିରା ପାଇଁ, ଆଉ ଧିରେ ଧିରେ ମିରା ବି ମୋହନ ରୁମକୁ ଆସିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଇଥିଲା,କେବେ ଚିତ୍ର ପାଇଁ ତ କେବେ କେଉଁ ବିଷୟରେ ଡାଉଟ କ୍ଲିୟର ପାଇଁ,ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ଦୁଇଜଣଙ୍କ ଭିତରେ ଏକ ବନ୍ଧୁତାର ସଂପର୍କ ଗଢିଉଠିଥିଲା। ହେଲେ ମୋହନକୁ ଏସବୁ ଭଲ ଲାଗୁନଥାଏ,ଝିଅ ଜଣେ ରୁମକୁ ଆସୁଛି, କିଏ କଣ ଭାବିବ..କିଏ କଣ କହିବ.. ଥରେ ସାହସ କରି ମିରାକୁ କହିଲା,କିନ୍ତୁ ମିରାର ରୋକଠୋକ ଜବାବ ଯାହା କହିବେ ମୋତେ କହିବେ ତମର କଣ ? ମୁଁ ଆସିବି ତମ ରୁମକୁ.. ଅଜବ ଅବୁଝା ଝିଅ ଖଣ୍ଡେ… ସେଦିନଠାରୁ କେବେ କିଛି କହିନାହିଁ,ବନ୍ଧୁତାର ସୁତା ମଜବୁତ ହୋଇଚାଲିଥାଏ,ଥଟ୍ଟା ମଜା ହସଖୁସିରେ ସମୟ ବିତି ଚାଲିଥିଲା… ଦିନେ ସକାଳୁ କଲେଜ ଯିବା ପାଇଁ ମୋହନ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଉଥାଏ ହଠାତ ମିରା ପହଞ୍ଚି ଯାଇ ଗୋଲାପ ଫୁଲ ଓ କାର୍ଡ ଦେଇ କହିଲା ଖୋଲି ପଢିବ..💐ଆଜି କଣ କିଛି ସ୍ପେଶାଲ? ଓହୋ ଭାଲେଣ୍ଟାଇନ ଡେ ପରା,ହେଲେ ଏସବୁ କଣ ? ତମେ ପଢ ଆଗ,ମୁଁ ସ୍କୁଲ ଯାଉଛି ଆସିଲେ କଥା, ରାସ୍ତା ଯାକ ମିରା ମନରେ ଅସରନ୍ତି ପ୍ରଶ୍ନ ଆଉ ଉତ୍ତର। କାର୍ଡ ଖୋଲି ପଢିଥିବେ? ହଁ… କଣ ଭାବୁଥିବେ ? ଭାବୁଥିବେ କି ପାଗଳୀ ଝିଅ…ହେ… କଣ ମୋତେ ମନାକରିବେ?? ନା… ସ୍କୁଲ କାନ୍ଥଘଣ୍ଟାର କଣ୍ଟା ଆଜି ବହୁତ ଧୀରେ ବୁଲୁଛି, ଗାଡ଼ି ଛୁଟାଇ ମିରା ପହଞ୍ଚିଲା ମୋହନ ରୁମ ସାମନାରେ, ଏ କଣ,ତାଲା ପଡିଛି? କଲେଜରୁ ଫେରି ନାହାନ୍ତି ? ଏକ୍ସଟ୍ରା କ୍ଲାସ୍?? ସଂଧ୍ୟା ୭, ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦେଖାନାହିଁ? ନିଦ ବା କେମିତି ଆସିବ,ସକାଳୁ ଯାଇ ମୋହନ ରୁମର ବେଲ୍ ଚିପିଲା ମିରା,ହେଲେ ଏ କଣ କବାଟ ଖୋଲୁନାହାନ୍ତି କେହି? ମୋହନର ସାଙ୍ଗ ଜଣେ କବାଟ ଖୋଲିଲା, ମୋହନ କାହାନ୍ତି ? ବ୍ୟାଗ ପ୍ୟାକ୍ କରି ସକାଳୁ ଯାଇଛି ଏଯାଏଁ ଫେରିନି… ହେଲେ କାହିଁକି….?? ଏ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ପାଇଁ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅପେକ୍ଷା କରିଛି ମିରା…… ମିରାର କାର୍ଡ଼ ପଢି ମୋହନର ମନରେ ଥିଲା ଅନେକ ପ୍ରଶ୍ନ ଆଉ କିଛି ର ଉତ୍ତର। ମିରା କଣ ସତରେ ତାକୁ ଭଲପାଏ? ନହେଲେ ଲେଖିଥାନ୍ତା କାହିଁକି? ହେଲେ ସେ କଣ ମିରାକୁ ଆପଣାର କରି ପାରିବ? ଏତେ ବଡ ଘରର ଏକମାତ୍ର ଝିଅ, ତାର ସମକକ୍ଷ କଣ ସେ ହୋଇପାରିବ? ଦଶମ ଶ୍ରେଣୀ ହେଲା ଏବର୍ଷ, ପିଲାଳିଆମିରେ ଏମିତି କରିନାହିଁ ତ? ଆଗକୁ ଶେଷ ପରୀକ୍ଷା ତାର, କ୍ୟାମ୍ପସ ସିଲେକସନ୍ ଅଛି କିଛି ଦିନ ପରେ,ଯଥାଶୀଘ୍ର ଚାକିରୀ ଖଣ୍ଡେ ପାଇବା ତାର ଅଦମ୍ୟ ଇଚ୍ଛା,ପରିବାରର ବଡ଼ପୁଅ ସେ,ସମସ୍ତଙ୍କ ଆଶା ତାରି ଉପରେ, ଆଉ ସେ ଯଦି ନିଜ ଲକ୍ଷ୍ୟରୁ ବିଚ୍ୟୁତ ହେବ ତାହେଲେ ତା ଉପରେ ଆଶା ରଖିଥିବା ପରିବାରକୁ କଣ କହିବ? ନା….ପ୍ରେମ ପାଇଁ ତା ପାଖରେ ସାହସ ନାହିଁ, ହେଲେ ମିରାକୁ କଣ କହିବ?? ଏମିତି ସେ ଅବୁଝା,ସବୁ କଥାରେ ଜିଦ,ତା କଥା କଣ ବୁଝିବ? ନା…. ମିରାର ପ୍ରେମ ଓ ନିଜ ପରିବାରର ଲୋକଙ୍କ ଆଶାକୁ ନିଜ ହୃଦୟ ନିକିତିରେ ତଉଲିବାକୁ ଲାଗିଥିଲା ମୋହନ, ବୋଧେ ଦ୍ବିତୀୟ ଟା ଭାରି ଲାଗିଥିଲା, ସେଥିପାଇଁ ପଳାତକ ସାଜିବାକୁ ଠିକ୍ ଭାବିଥିଲା.. ବାପା… ବାପା.. ମୋ ପାଇଁ ଚିତ୍ର ଆଙ୍କିଦେବ? ତମେ ଭଲ ଚିତ୍ର ଆଙ୍କ ବୋଲି ଆମ ନାଚ ଦିଦି କହୁଥିଲେ.. ୧୫ ବର୍ଷ ଧରି ରଙ୍ଗ ତୁଳୀ ଧରିନଥିଲା ମୋହନ,ଭାବନା ରାଇଜକୁ ଚାଲିଯାଇଥିଲା ଝିଅର ପ୍ରଶ୍ନ ଶୁଣି, ମିରା କଣ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅପେକ୍ଷା କରିଛି ତା ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ପାଇଁ??